Iako Bora Đorđević, frontmen čuvene “Riblje čorbe” i jedan od najvećih rok muzičar ovog podneblja, nijednog trenutka nije krio svoju ljubav i privrženost prema Crvenoj zvezdi, ipak, jedini sportski kolektiv kome je Bora posvetio himnu, nije beogradski gigant, već gatačka Mladost. Malo je Gačana koji naizust neće otpjevati čuvene stihove “Mladost Gacko, plavo-bijeli, pobjedu još jednu želi…”, te s pravom kažemo da je Bora zasluženo umjetnik prema kome stanovnici ove ističnohercegovačke opštine imaju ogroman pijetet.
Početkom ovog vijeka, u vremenu kojeg se Gačani sa sjetom i nostalgijom prisjećaju, kada su ulice Gacka bile prepune, a u kafićima se jedva nalazio slobodan sto, Bora je bio veoma rado viđen gost Gacka i Gačana. Sentiment gatačkih ljubitelja kafana toga vremena prepun je slika u kojima bezbrižno nazdravljaju sa Borom, pjevaju, nerijetko i dočekujući zore, najčešće u čuvenom “Boemu” kod Miladina Dostinića, ali i u drugim gatačkim lokalima.
I Bora je bio oduševljen Gackom, njegovim ljudima, kafanama, ali i bezbrižnošću i pozitivnom energijom kojom su poslijeratne ulice Gacka odisale. Upravo očaranost gatačkim gostoprimstvom i bijeg od prepunih i drugačijih kafana i ljudi Beograda na koje je Bora navikao, bila je “krivac” da se i on, na svojstven način, vječno oduži Gacku. Višednevni pregovori (koji su se, istini za volju, odvijali u večernjim satima) lokalaca koji su pravili društvo Bori, kulminirali su odlukom da napiše i podari himnu gatačkoj Mladosti, koja se u tom vremenu nalazila na vrhuncu slave, uživajući status premijerligaša u fudbalu i košarci.
Čuvena Borina himna nije samo uvertira za sportske događaje u Gacku, iako se i danas sa razglasa čuje neposredno prije svake utakmice, doduše u drugačijem, drugoligaškom ambijentu, pred tek nekoliko desetina gledalaca, već i fragment sjećanja svakog Gačanina na neko ljepše i bezbrižnije vrijeme, kada su se i najveći rado vraćali Gacku, a rijetki bili oni koji sanjaju o odlasku iz njega. Borin koncert pred prepunim tribinama Sportske dvorane u Gacku, u septembru 2005. godine bio je paradigma dobrog raspoloženja gatačke “čaršije” i simbol vremena u kome se slušala neka drugačija i bolja muzika.
Autor ovog teksta, imao je prijatan susret sa, tada već vremešnim rokerom, u bašti kafića “Gacanka”, u ljeto 2017. godine. Fotografija sa legendarnim umjetnikom ostaće permanentna uspomena, a Bora vječita legenda i miljenik Gačana. Ostaje nada da će se vrlo brzo i čuvena himna Mladosti ponovo uglas pjevati, u nekom višem takmičarskom rangu, a gatačke ulice i “neki novi klinci” pamtiti neke nove boeme, koncerte i događaje koji će im ostajati urezani u pamćenja i pisati nove stranice gatačke istorije.
